'Ηταν κάποτε σε ένα μακρινό κόσμο,ένας άνθρωπος που τον ελεγαν Μέδουσα.΄Ηταν όμως πολύ μόνος..Προσπαθούσε να βρεί κάτι που θα τον έκανε χαρούμενο!
Βρέθηκε λοιπόν, στη δωματιούπολη! Η δωματιούπολη ήταν μια πόλη που όλοι οι κάτοικοί της βρίσκονταν μέσα στα άπειρα δωμάτια της .Κανείς
δεν κυκλοφορούσε εξω! Ο Μέδουσας περπατούσε μόνος του στους δρόμους αυτής της παράξενης πόλης..Ώσπου αποφάσισε να αναζητήσει την τύχη του
μέσα σε αυτά τα μονότονα και άσχημα δωμάτια που προσπερνούσε σιγά σιγά και δεν τέλειωναν!Ο Μέδουσας ήλπιζε να βρει κάποιον μεσα σε αυτά ή κάτι που
δεν θα τον έκανε να νιώθει τόσο μόνος και δυστυχισμένος όσο ήταν.
‘Αρχισε να μπαίνει σε κάθε πόρτα που βρισκόταν στο δρόμο του ,όμως πάντα έβγαινε απογοητευμένος! Στην πρώτη, είδε τη λάβα ενός ηφαιστείου να κυλά και στην άκρη της
να ανθίζει ενα λουλούδι!Το λουλούδι όμως χάθηκε και ο Μέδουσας δεν μπορούσε να το θαυμάσει πια.Στην επόμενη πόρτα που μπήκε βρήκε ένα πλάσμα
δεμένο και το βοήθησε να λυθεί. Λύνοντάς το ,εκείνο αντί να τον ευχαριστήσει, τον απείλησε να φύγει αμέσως απο το δωμάτιο αυτό!Ο Μέδουσας βγήκε έξω και
απογοητευμένος προσπάθησε, για ακόμα μια φορά, την τύχη του μπαίνοντας στην επόμενη πόρτα που έβλεπε. Βρήκε μια κοπέλα κοντά στα σκουπίδια, πάρα πολύ όμορφη με τεράστιες πορτοκαλοκόκκινες πλεξούδες, η οποία όμως δεν
είχε το ένα της χέρι!Το χέρι της βρισκόταν εκεί πιο κάτω και η όμορφη κοπέλα προσπαθούσε να το πιάσει και να γιατρευτεί! Ο Μέδουσας τη βοήθησε και εκείνη δεν ήταν αγενής!Του΄πε ευχαριστώ και του χαμογέλασε.Όμως..ξαφνικά το σώμα της άρχισε να χαλάει, όσπου χάθηκε.Ο Μέδουσας λυπημένος ξάπλωσε στο έδαφος και ένιωσε να χάνεται.
Βγήκε από το δωμάτιο και δεν μπήκε σε άλλο.Είχε τρομάξει πάρα πολύ και ένιωθε πως δεν κάνει τίποτα σωστά και κανείς δεν τον αγαπά.Ένιωθε εντελώς μόνος.
Περπατούσε και περπατούσε και περπατούσε μέχρι που είδε μια χαραμάδα.Μπήκε και είδε ένα παλιό μισοχαλασμένο πικ-απ.Το άνοιξε και προς έκπληξή του έπαιζε το αγαπημένο του τραγούδι!Ένα λυπηρό αλλά γλυκό τραγούδι, που τον έκανε να νιώθει ακόμα πιο νοσταλγικά και μοναχικά από οτι ένιωθε ήδη.Έκατσε σε μια γωνιά και άρχισε να κλάιει.Δεν το ήθελε, όμως στα μάτια του άρχισαν να σχηματίζονται μπάλες από δάκρυα τα οποία άρχισαν να ξεπηδάνε χωρίς να μπορεί να τα ελέγξει.
Κάποια στιγμή κατάφερε να σταματήσει και βγήκε έξω.Συνέχισε να περπατάει λυπημένος και μόνος.Ένιωθε λες και τον κοιτούν πολλά μάτια .Ένιωθε σαν να βλέπουν μέσα από την ψυχή του και δεν μπορούσε να τους κρύψει όσα ένιωθε.
Ξαφνικά , ένα κόκκινο λαμπέρο πλασματάκι φάνηκε στο βάθος.Και ο Μέδουσας πήγε προς τα κει.Ήταν μια όμορφη πεταλούδα με πανέμορφα φτερά! Εκείνη φοβήθηκε και πέταξε ψηλά.Μετατράπηκε σε ένα κόκκινο μπαλόνι το οποίο χάθηκε σιγά σιγα στον ουρανό.
Απογοητευμένος για ακόμα μια φορά και πολύ λυπημένος συνέχισε το περπάτημα χωρίς κανένα σκοπό.Μετά απο λίγο είδε μια γιαγιάκα.Ήταν λυπημένη και αυτή όπως κι εκείνος.Πιο μπροστά βρισκόταν το κόκκινο μπαλόνι.Είχει τρυπήσει και είχε πέσει στο έδαφος.Ο Μέδουσας πλησίασε το μπαλόνι και άρχισε να το φτιάχνει..ώστε να πετάξει ξανά..Και τα κατάφερε! Το έδωσε στη γιαγιά , εκείνη του έδωσε μια μεγάλη αγκαλιά και τον ευχαρίστησε πολύ γιαυτό που έκανε! Ο Μέδουσας ένιωσε πολύ όμορφα.Ήθελε να πετάξει απο χαρά! Σταμάτησε να νιώθει λυπημένος και ένιωσε για λίγο χρήσιμος και όχι πια μόνος.Για πρώτη φορά γύρισε από την άλλη μεριά και χαμογέλασε!
ΤΕΛΟΣ
ΒΑΣΙΑ ΝΤΟΥΛΙΑ
Βρέθηκε λοιπόν, στη δωματιούπολη! Η δωματιούπολη ήταν μια πόλη που όλοι οι κάτοικοί της βρίσκονταν μέσα στα άπειρα δωμάτια της .Κανείς
δεν κυκλοφορούσε εξω! Ο Μέδουσας περπατούσε μόνος του στους δρόμους αυτής της παράξενης πόλης..Ώσπου αποφάσισε να αναζητήσει την τύχη του
μέσα σε αυτά τα μονότονα και άσχημα δωμάτια που προσπερνούσε σιγά σιγά και δεν τέλειωναν!Ο Μέδουσας ήλπιζε να βρει κάποιον μεσα σε αυτά ή κάτι που
δεν θα τον έκανε να νιώθει τόσο μόνος και δυστυχισμένος όσο ήταν.
‘Αρχισε να μπαίνει σε κάθε πόρτα που βρισκόταν στο δρόμο του ,όμως πάντα έβγαινε απογοητευμένος! Στην πρώτη, είδε τη λάβα ενός ηφαιστείου να κυλά και στην άκρη της
να ανθίζει ενα λουλούδι!Το λουλούδι όμως χάθηκε και ο Μέδουσας δεν μπορούσε να το θαυμάσει πια.Στην επόμενη πόρτα που μπήκε βρήκε ένα πλάσμα
δεμένο και το βοήθησε να λυθεί. Λύνοντάς το ,εκείνο αντί να τον ευχαριστήσει, τον απείλησε να φύγει αμέσως απο το δωμάτιο αυτό!Ο Μέδουσας βγήκε έξω και
απογοητευμένος προσπάθησε, για ακόμα μια φορά, την τύχη του μπαίνοντας στην επόμενη πόρτα που έβλεπε. Βρήκε μια κοπέλα κοντά στα σκουπίδια, πάρα πολύ όμορφη με τεράστιες πορτοκαλοκόκκινες πλεξούδες, η οποία όμως δεν
είχε το ένα της χέρι!Το χέρι της βρισκόταν εκεί πιο κάτω και η όμορφη κοπέλα προσπαθούσε να το πιάσει και να γιατρευτεί! Ο Μέδουσας τη βοήθησε και εκείνη δεν ήταν αγενής!Του΄πε ευχαριστώ και του χαμογέλασε.Όμως..ξαφνικά το σώμα της άρχισε να χαλάει, όσπου χάθηκε.Ο Μέδουσας λυπημένος ξάπλωσε στο έδαφος και ένιωσε να χάνεται.
Βγήκε από το δωμάτιο και δεν μπήκε σε άλλο.Είχε τρομάξει πάρα πολύ και ένιωθε πως δεν κάνει τίποτα σωστά και κανείς δεν τον αγαπά.Ένιωθε εντελώς μόνος.
Περπατούσε και περπατούσε και περπατούσε μέχρι που είδε μια χαραμάδα.Μπήκε και είδε ένα παλιό μισοχαλασμένο πικ-απ.Το άνοιξε και προς έκπληξή του έπαιζε το αγαπημένο του τραγούδι!Ένα λυπηρό αλλά γλυκό τραγούδι, που τον έκανε να νιώθει ακόμα πιο νοσταλγικά και μοναχικά από οτι ένιωθε ήδη.Έκατσε σε μια γωνιά και άρχισε να κλάιει.Δεν το ήθελε, όμως στα μάτια του άρχισαν να σχηματίζονται μπάλες από δάκρυα τα οποία άρχισαν να ξεπηδάνε χωρίς να μπορεί να τα ελέγξει.
Κάποια στιγμή κατάφερε να σταματήσει και βγήκε έξω.Συνέχισε να περπατάει λυπημένος και μόνος.Ένιωθε λες και τον κοιτούν πολλά μάτια .Ένιωθε σαν να βλέπουν μέσα από την ψυχή του και δεν μπορούσε να τους κρύψει όσα ένιωθε.
Ξαφνικά , ένα κόκκινο λαμπέρο πλασματάκι φάνηκε στο βάθος.Και ο Μέδουσας πήγε προς τα κει.Ήταν μια όμορφη πεταλούδα με πανέμορφα φτερά! Εκείνη φοβήθηκε και πέταξε ψηλά.Μετατράπηκε σε ένα κόκκινο μπαλόνι το οποίο χάθηκε σιγά σιγα στον ουρανό.
Απογοητευμένος για ακόμα μια φορά και πολύ λυπημένος συνέχισε το περπάτημα χωρίς κανένα σκοπό.Μετά απο λίγο είδε μια γιαγιάκα.Ήταν λυπημένη και αυτή όπως κι εκείνος.Πιο μπροστά βρισκόταν το κόκκινο μπαλόνι.Είχει τρυπήσει και είχε πέσει στο έδαφος.Ο Μέδουσας πλησίασε το μπαλόνι και άρχισε να το φτιάχνει..ώστε να πετάξει ξανά..Και τα κατάφερε! Το έδωσε στη γιαγιά , εκείνη του έδωσε μια μεγάλη αγκαλιά και τον ευχαρίστησε πολύ γιαυτό που έκανε! Ο Μέδουσας ένιωσε πολύ όμορφα.Ήθελε να πετάξει απο χαρά! Σταμάτησε να νιώθει λυπημένος και ένιωσε για λίγο χρήσιμος και όχι πια μόνος.Για πρώτη φορά γύρισε από την άλλη μεριά και χαμογέλασε!
ΤΕΛΟΣ
ΒΑΣΙΑ ΝΤΟΥΛΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου