Ο Κύριος Παραμύθης

Μια φορά και έναν καιρό στην Παραμυθούπολη ζούσε ο κύριος Παραμύθης.Ήταν το πιο ευαίσθητο πλάσμα που έχετε γνωρίσει.Τη μια μέρα τον έβλεπες να έχει ένα τεράστιο χαμόγελο και την επόμενη δεν σταματούσε να κλαίει...Κάποιες φορές τον έβλεπες να έχει ένα μάλλον λυπημένο χαμόγελο..Όμως όλες οι πλευρές του κύριου Παραμύθη έκρυβαν απέραντη αλήθεια!
Αυτό που έκανε ο κύριος Παραμύθης στη ζωή του ήταν να λέει τις ιστορίες του στους ανθρώπους που γνώριζε και να ακούει τις δικιές τους.¨Ετσι μπρούσε να καταλάβει πολλά πράγματα για αυτούς και να αγγίξει την ψυχή τους.
Μια μέρα καθώς περπατούσε συνάντησε ένα γέρο άνθρωπο..
-Γεια σας! , του λέει, είμαι ο κύριος Παραμύθης!
Ο γέρος τον κοιτά από πάνω μέχρι κάτω και έπειτα του απαντά.
-Μπα, και γιατί σε λένε έτσι?
-Γιατί μου αρέσουν πολύ οι ιστορίες και τα παραμύθια και ζω με αυτά.Θέλετε να σας πω ένα?
-Δεν έχω ανάγκη εγώ απο ιστορίες..!αρκετά βάσανα έχω, αυτές είναι για παιδιά..!
-Πείτε μου εσείς μια ιστορία τοτε!Εγώ θα είμαι για πάντα παιδί!
-Αα!Εσύ είσαι περίεργος!Βρες κάποιον άλλον να σου πει ιστορίες!
Ο κύριος Παραμύθης άρχισε να κλαίει..Το κλάμα δε σταματούσε και ο γέρος προσπάθησε να επανορθώσει:
-Έλα, θα σου πω μια ιστορία, κάτσε εδώ πλάι μου.
Ο κύριος Παραμύθης χαμογέλασε.
-Κάποτε σε αυτόν τον τόπο υπήρχε μια χαρούμενη οικογένεια.Ήταν ένα αντρόγυνο με πέντε παιδιά.Το ένα από αυτά ήταν ένα μικρο αγόρι και τα υπόλοιπα τέσσερα κορίτσια.Ζούσαν ευτυχισμένοι για πολλά χρόνια ώσπου μια μέρα δέχθηκαν απρόσμενες επισκέψεις στο σπίτι τους.Ήταν μια ομάδα αντρών που φορούσαν όμοιες στολές.Το αγόρι είχε φοβηθεί και κρύφτηκε στο πιο βαθύ σημείο του υπογείου.Οι επόμενες στιγμές πέρασαν πολύ γρήγορα..άκουσε φωνές και βήματα και βούλωσε τα αφτιά του για να προστατευθεί.
Εκείνη τη στιγμή ο γέρος δάκρυσε.Και συνέχισε:
-Όταν το αγόρι σηκώθηκε έλλειπαν όλοι..είχαν εξαφανιστεί..ήταν αμέτρητες οι μέρες που έκλαιγε μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι ήταν μόνος..Τον επόμενο καιρό προσπάθησε να επιβιώσει μέχρι που οι μέρες έγιναν μήνες και οι μήνες χρόνια..και το αγόρι μεγάλωσε, έγινε άντρας και τελικά γέρασε μόνος του.
Αυτός που έκλαιγε τώρα ήταν ο γέρος..Ο κύριος Παραμύθης, στεναχωρημένος, του έδωσε μια αγκαλιά.Για πρώτη φορά ο γέρος χαμογέλασε...!
-Είναι αμέτρητα τα χρόνια που πέρασαν από την τελευταία φορά που με αγκάλιασε κάποιος..
Ο κύριος Παραμύθης ένιωθε μια μάλλον χαρούμενη λύπη εκείνη τη στιγμή. Ξαναγκάλιασε το γέρο.Και από τότε είπαν άπειρες ιστορίες και έγιναν οι καλύτεροι φίλοι..είχαν επιτέλους βρει μια συντροφιά.
Ο γέρος είχε καταλάβει ότι τα παραμύθια ήταν ένας μοναδικός τρόπος να καταλάβεις και να ανακαλύψεις την ψυχή του ανθρώπου.

ΤΕΛΟΣ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ